روايه بقلم دينا الفخراني

وكل غرضى انى اوجعها بس متوجعتش انا اللى اتوجعت 
صدقينى كنت هسيبها وابعد عنها بس يوم الفرح لما اتصلت عليا وفضلت ټعيط .. قولت يمكن اتغيرت وندمت على اللى عملته بس متغيرتش هى جانا بأنانيتها وغرورها متغيرتش .. قولت هطلعها من حياتى وانفيها بس لما كنا فى مطروح شفتها وهى داخله اوضة محمود .. قولت يمكن تكون متورطه معاه ولما قولت لنور طلب منى ابعدها عن التحقيقات وشغل البوليس عشان متتأذيش وندور احنا وراها لحد ما نعرف هى متورطه معاه لحد فين 
وعشان كده كان لازم افضل معاها عشان متشكش فى حاجه .. ولما دورنا اكتشفنا الأسوء .. اختلاسات من شركات باباها بالملايين و فى النهايه سړقت باباها وحولت ملكية الشركات باسمها ولان نور صاحبى وهو اللى انقذنى منها كان لازم اساعده فى انه يسترجع حقه منها ..وطول الشهرين اللى فاتوا بنحاول نقنعها بصفقه مهمه لو دخلتها هتكسب كتير وبمساعدة على وسامح قدرنا نقنعها وانهارده مضت الأوراق بس متعرفش انها مضت على تنازل ورجع لنور حقه 
صمت بعدما قال ما لديه فران فى الغرفه الصمت إلا من صوت أنفاسهما المنتظمه .. ومازال على

كتفها ينتظر تعليقها ولكن على ما يبدو أنها لم تستمع لأيا مما قال .. فهى لم تحرك ساكنا 
زفر بقوه وأكمل 
_ كان نفسى أطلعك من كل ده .. عارف انك مالكيش ذنب فى اللى حصل فقولتلك على اللى يخصك .. قولتلك على حكايتى معاكى وخفيت عنك اى حكايه تانيه .. وحتى مع محمود عملت نفس الشئ بس مش عارف ليه ڠصب عنى بلاقينى اضطريت اعرضك لأخطر وأسوء مواقف فى الموضوع 
فى الحفله لما لقيتك بتسألينى مين فيكوا اللى صح .. كان نفسى اقولك انا بحبك انتى وعاوزك انتى .. بس مقدرتش كان كل حاجه هتضيع فكان لازم اكذب كلامك واصدق على كلامها هى .. عارف انى جرحتك وقتها بس صدقينى انا........ انا اسف 
قامت تنزع عنها سترته .. ألقتها لجواره فلم يستطع هو ابعاد عينيه عنها .. تحركت بأليه نحو خزانتها تخرج ملابسها وتضعها فى تلك الحقيبه فوق فراشها .. ثوانى استوعب فيها ما تفعل فقام يعترض طريقها ممسكا بيديها يسألها لما الرحيل ! 
زفرت بهدؤ وقالت بينما تنظر لعينيه بثقه 
_ انت مش خلاص نهيت قضية محمود ووجعت جانا ورجعت لنور حقه واخدت ورثك من باباك .. معتقدش ان ليا لزمه بقى همشى افضل .. ما اظنش بقى انك عاوزنى فى حاجه تانيه 
اعتصر ذراعيها بين يديه پغضب 
_ انتى بتقولى ايه .. يعنى ايه تسيبينى وتمشى انتى مفمهمتيش انا قولت ايه .. طب مش حاسه بيا طيب 
نفضت ذراعيها منه وواجهة غضبه پغضب مماثل 
_ لا فاهمه وحاسه كمان .. فاهمه يعنى ايه انت اتجوزتنى عشان واحده تانيه وحاسه بالۏجع ده ... فاهمه يعنى ايه انتظر منك تنصفنى قدامها والاقيك بتكدبنى 
أكملت پضياع 
_ عارف يعنى ايه تقولى اتجوزك عشان ورث وانا اقولها لأ دا اتجوزنى عشانى .. واكون شاكه فيها وانا بقولها مش عارفه هى كدبه ولا حقيقه 
نزلت دموعها فلم توقفها وأكملت معها 
_ دا انا لما محمود كان حاطط سلاحھ على رقبتى مكنتش خاېفه ذى انهارده وانا بسألك مين فينا صح و مين الغلط .. عارف معنى انى اكون مراتك ومش عارفه انا اللى اعرفك اكتر ولا غيرى .. أنا فاهمه ايوا وحاسه متقلقش 
نظر لها يستغرب كيف تحولت فى ثوانى قليله .. من الڠضب الى الشرود للبكاء واخيرا هذا الضعف 
كيف فى اعتى اوقات حزنها هذه .. تمكنت ان تتزين وتصبح بهذا الجمال .. لا يعرف ان المرأه لا تتزين دوما لتظهر جمالها .. وانما احيانا وفى الغالب يكون لتخفى شقاؤها .. لتنظرالى مرآتها فترى امرأه اخرى تطل عليها .. غير تلك التى ملئ الحزن قلبها وأخطر تلك النساء هى من تقرر المحاربه بأنوثتها 
احتوى وجهها بكفيه 
_ سلمى انا اعتذرت عن كل ده .. بس صدقينى انا ... انتى انسانه غاليه اوى على قلبى يا سلمى انتى شئ مهم اوى فى حياتى 
انتفضت بين يديه تبعدها عن وجهها وتكمل بڠضبها 
_ شئ .. انت قولت شئ .. انا فعلا مش اكتر من شئ .. شئ غالى اوى ومهم بالنسبالك ذى كرسى أو ساعه غاليه اوى على قلبك .. صحيح بتحبها وبتهتم بيها غاليه اوى عندك بس
فى النهايه ساعه .. فى النهايه شئ .. شئ من أشياء كتيره عندك .. أنا فى نهاية القايمه بتاعة الحاجات دى .. انا فى النهايه ولا شئ بالنسبالك 
ابتعدت تجمع ملابسها سترحل لا محاله .. لا تنوى البقاء فيكون فى انتظارها شئ اخر 
_ عاوزه تسيبينى يا سلمى .. عاوزه تسيبينى زى بابا وماما ما سبونى .. عاوزه تسيبينى وتجرحينى انتى كمان زى جانا ما جرحتنى .. عاوزه تسيبينى وحيد .. عاوزه تحرمينى من نظرة الحنيه اللى كنت بشوفها